Granieten ballen

De ochtend verliep vrij geruisloos, inpakken, ontbijten op het terras, ingepakt in een deken, koffers in de auto, afrekenen en na het tanken lieten we Swakopmund achter ons.
Opvallend aan de Namibische plaatsjes is dat het centrum vrij veel luxe kent, met mooie winkels, goed gesorteerde supermarkten, de spar in dit geval, vele banken en restaurants. Een eindje buiten het dorp liggen de townships met hun hutjes van golfplaat, de vele krottige aanbouwtjes en kleine winkels. In deze vaak grote ‘stadsuitbreidingen’ wonen hoofdzakelijk zwarte mensen, terwijl de centra veel gemengder zijn. Zelfs een dorp als Usakos had nog een soort township.
Hoewel ik me hier niet onveilig voel, wordt dat gevoel wel opgeroepen door de hekken die overal omheen staan en de altijd aanwezige bewaking. Zelfs hier in deze lodge die toch echt in de middel of nowhere ligt, moet je eerst door een hek met een bewaker om dan nog 2 km te rijden.
De weg naar deze Hohensteiner lodge blonk niet uit in schoonheid. Direct na Swakopmund reden we nog door de grijze woestijn, geleidelijk kregen de gele aarde en wijd uitstaande lage boompjes de overhand met hier en daar een berg.
Het eerste stuk gleden we over het asfalt, in Usakos hebben we de bandenspanning weer laten verlagen, de gravelwegen waren in aantocht.
We arriveerden iets na twaalven. En tiental huisjes aan de rand van een vlakte met uitzicht op de bergen. Wij bewonen een helft van zo’n smaakvol ingericht huisje.
Omdat het nog zo vroeg was, besloten we naar Spitzkoppe te gaan, een granietberg die uit het niets oprijst. De weg er naar toe bestond uit de al eerder genoemde lage boompjes. Alleen kwamen we onderweg enkele dorpjes tegen, nu ja dorpjes, een kleine verzameling golfplaten huisjes, met hier en daar een klein kasje, wat oude auto’s en landbouwwerktuigen. De koeien en geiten die we onder de bomen zagen hoorden vast en zeker bij deze boerderijen.
Zo uit de verte is Spitzkoppe een gewone berg die uit het landschap oprijst. Maar toen we eenmaal langs de berg waren gereden veranderde dat. Grote rotsballen balanceerden op granieten rotsen met een mooie gele kleur en de meest fantastische vormen. Ik zag kop van een olifant erin, een aap en twee koppen. Dood lijkende boompjes met hier en daar een groen blaadje en kleine rode bloemen gaven wat kleur aan de witte vlakte. Verder, waar rotslawines naar beneden lijken te zijn gekomen waren de rotsen meer rood van kleur. Een Natural bridge keek uit over dit wonderschone landschap van gele rotsen en rotsblokken, rode bergen, witte grond en hier en daar een groen blaadje. En even verder op ging de saaie vlakte met boompjes verder. Het was er doodstil, alleen een vogeltje waagde het de stilte te verstoren.
We reden en liepen eigenlijk over een camping. Hebben we het hier in Europa over ruime kampeerplekken als ze 150 of 200 vierkante meter groot zijn, hier had je minimaal een halve hectare tot je beschikking zonder buren en bij het wakker worden zie je meteen die prachtige natuur!
De douche is wel minimaal een kilometer verderop!