Welke slippers moet ik waar aan?

Slapen in een ryokan vereist niet alleen enige lenigheid. In en uit bed klimmen bijvoorbeeld, niet echt gemakkelijk als je op de grond slaapt en je de stijfheid in je spieren voelt. Zitten aan een laag tafeltje, idem, ook lastig als je lijf niet helemaal meewerkt, zoals bij mij. Gelukkig hebben we in de huidige ryokan in Takayama een soort strandstoeltjes, kussentjes met een rugleuning. Zit meteen veel prettiger.
Een ryokan vraagt ook enig denkwerk. Namelijk welke slippers moet ik waar aan. Duidelijk is dat je je schoenen bij de voordeur zet en de daar aangeboden slippers aandoet. Onhandige dingen, veelal te klein, en totaal ongeschikt om de trap mee op te lopen. Ongeschikt zeg ik, levensgevaarlijk. Die slippers zet je voor je kamer neer. Op de tatamimatten mag je alleen met blote voeten of sokken lopen. Ga je naar de wc, dan tref je daar weer andere slippers aan, die je alleen daar mag gebruiken. Wee je gebeente als je ze mee naar je kamer neemt.
Trouwens nu we toch bij de wc zijn aanbeland. Dat is echt een luxe. De westerse potten hebben verwarmd brillen, en allerlei knopjes om je achterste mee te douchen. Verder een speciaal knopje voor lekkere lucht en eentje voor een muziekje als je nodig moet. Ik heb alles al uitgeprobeerd. De Japanse toiletten vragen enige hurkcapaciteit en zijn net omgekeerd aan de Franse. Je doet het met je gezicht naar het hoogste gedeelte. Bij deze ontbreekt echter elke vorm van techniek.
Genoeg hierover, maar ik wilde jullie dit toch even laten weten.
De dag startte met een Japans ontbijt, het lijkt veel, maar na twee uur begon mijn maag alweer te rammelen. Dat kon vandaag niet zo gauw worden opgelost, want we zaten in de trein. De eerste trein misten we nog bijna. We rekende erop dat de trein voor onze neus weg zou rijden. Maar onze wagon was afgekoppeld en stond verderop. Het is dat we mensen zagen instappen, anders hadden we een uur moeten wachten.
De tweede trein was een boemeltje. Twee rijtuigen met een machinist die alleen de deur opendeed als je betaald had. Hij stopte echt bij elk station. En bij het overstappen op het grotere station hadden we geen tijd om eten te kopen.
Deze exprestrein met extra grote ramen reed langs een met stenen bezaaide rivier, die dan weer breed dan weer smal was. Steeds verder klommen we omhoog en ging de gestaag vallende regen over in sneeuw. De trein ploegde door een witte wereld. Het zag er koud en nat uit, helemaal als je de winterjas en de overschoenen hebt thuisgelaten.
Op onze eindbestemming, Takayama, regende het alleen maar. Het moet een mooi oude centrum hebben met houten huizen uit de 16 en 17 e eeuw. De regen gaf het geheel echter een sombere aanblik.
Van weeromstuit hebben we ons naar een oude, wat wij patriciërswoning zouden noemen, begeven. Het donkerbruine plafond bestond uit balken die samen open kubussen vormden. De kamers waren licht en ruim, met tatamimatten, schuifdeuren met vlakverdeling en steeds verrassende doorkijkjes naar andere kamers. Op een lage tafel en een altaar na stond er niets in. In de woonkamer hadden de bouwers een ruimte in de grond uitgespaard voor het vuur. Het huis was aangelegd om twee binnenplaatsen.
Een lawaaiige gids vertelde een ongeïnteresseerde Nederlandse groep hoe laat ze waar moesten zijn. En dat ze nog een museum konden bezoeken.
Wij zien misschien minder, moeten met onze koffers sjouwen, de trein en de bus uitzoeken maar kunnen wel zelf bepalen wat we doen, heerlijk.