Eindelijk Moonhill

30 jaar geleden kon ik Moonhill niet vinden. Er stond nog geen enkele wegwijzer op de smalle weggetjes. Het was zelfs nog heter dan vandaag omdat de zon genadeloos scheen. Ik heb me toen echt verfietst. Vandaag is het een van de topattracties van Yangshuo en staat het groot aangegeven. Er is een parkeerterrein en een restaurant. De berg beklimmen moet je nog altijd zelf doen en dat is niet zonder inspanning. Mijn matige klimkwaliteiten werden weer danig op de proef gesteld op ongelijkmatige treden, gladde stenen en steile trappen. Maar na flink doorzetten heb je een prachtig uitzicht, niet alleen op de perfecte stenen boog die door erosie is ontstaan maar ook op het omringende landschap met die vreemd gevormde bergen. Op de top was er een Hollands onderonsje met zes landgenoten.
De afdaling was vanwege de gladde stenen ook niet van gevaar ontbloot, maar met behulp van Margot kwam ik veilig beneden. Ik vraag me wel eens af waarom blijf ik niet gewoon op de bank zitten met schapendoes Tobias naast me!
Voordat we Moonhill bereikte hadden we al een fietstocht met gids achter de rug. We kwamen pas op de rustige weggetjes nadat we ons eerst een weg hadden gebaand door Yangshuo, waar we de weg deelden met bussen, auto's, brommers en andere fietsers, vooral de rotonde was een niet van gevaar ontblote belevenis.
De fietstocht voerde door het landelijk gebied rond Yangshuo. Op kleine akkertjes wordt rijst verbouwd en beerfish gekweekt. In de boomgaarden zagen we enorme groene vruchten hangen, de pomelo's. En waar even niet het land werd bewerkt groeide enorme bamboe. Ik zag ook weer steigers van deze oersterke plant. De schoonheid van het landschap zit vooral in de majestueuze afgetopte vrijstaande bergen die overal staan en een misterieuse aanblik hebben.
Na ongeveer een uur fietsen namen we plaats op een ijzeren stoeltje vastgemaakt op een bamboevlot. Reddingsvest aan en daar gingen we, voortgestuwd door een man met een stok, die hij tegen de bodem afzette en na elke afzet omdraaide. Soms stuurde hij zijn vlot van een stroomversnelling af, wat natte voeten opleverde. We waren niet de enige, voor ons krioelde het van mensen in oranje reddingsvesten. Onze schipper zette er echter wel de vaart in. De stoeltjes zaten niet echt gemakkelijk, maar het was heerlijk stil op het water en we konden genieten van het afwisselende landschap met een hoofdrol voor de bergen.
Nadat we waren afgezet fietsten we naar de hiervoor genoemde Moonhill. En daarna naar het hotel, steeds angstig naar de donker wordende lucht kijken, maar de weergoden waren ons goedgezind,
Vanavond zijn we naar het eind van Weststreet gelopen, waar we mensen in de rivier zagen zwemmen. Hier moesten we plotseling over stapstenen over een wildstromend water lopen. Ook niet mijn favoriete bezigheid. Maar ook dat is gelukt.
Omdat de elektrische shuttle meteen teruggaat naar het hotel, waren we gedwongen een taxi te nemen. De chauffeur wist niet echt de weg en ging op een gegeven moment in het donker uitgebreid de weg zoeken op zijn telefoon. We zijn veilig aangekomen!