Orka’s

Om half acht zaten we al aan het ontbijt en wat voor een ontbijt. Midden op de tafel stond een waka (maori-kano) van ananas en aardbei met partjes mango als roeiriemen. De staande rij kersen verbeeldde de man die de krijgers vooruit schreeuwden. Op het buffet strekte heerlijkheden zich uit van croissantjes tot broodjes met chocola en aardbei, van cereals tot allerlei soorten kaas en worst, zelfs van het roerei wisten Paul en Barbara, onze hosts, nog iets bijzonders te maken. Beter kun je je dag niet beginnen.
Daarna reden via de heuvelachtige, bochtige weg naar Paihia voor een boottocht in de Bay of Islands. Niet met een schip waar tachtig man op kan, nee met een catamaranzeilboot met twaalf passagiers en drie bemanningsleden. Mogelijk zouden we met dolfijnen kunnen zwemmen, daar moest je we allerlei formulieren voor invullen en aan geen enkele kwaal leiden, zoals hoge bloeddruk, hartklachten etc. En goed in open water kunnen zwemmen. Daarbij, drukte de vrouwelijk kapitein ons meermalen op het hart, was het water op zijn zachts gezegd nogal frisjes (17 graden).
Na de gebruikelijke instructie en het geven van de benaming ‘team’ aan de passagiers, het meerendeel van middelbare leeftijd! voeren we de haven uit. Het eerste uur liet zich alleen een reusachtig cruiseschip, dat echt misstaat in dit goddelijke gebied, en een vogel met een gele kop zien.
Opeens zette de kapitein de sokken erin. Wat bleek, net als twee jaar geleden: er was een orkafamilie gesignaleerd. Een bul, een wijfje en een jong. Wij hebben ze ruim een uur gevolgd. Dan zag je hun rugvin een aantal malen opduiken en dan waren ze weer een tijdje onder water om heel ergens anders weer te verschijnen. Ze kunnen heel diep zwemmen, maar moeten op een gegeven moment weer boven komen om adem te halen. Het was een genot om deze buitelende dieren te zien. En wat hadden we een geluk, het was de eerste keer dit seizoen dat er orka’s waren gesignaleerd in de Bay of Island. En wat heb ik weer geluk, want bij mijn tocht twee jaar geleden zagen we ook orka’s. Omdat orka’s en dolfijnen vijanden van elkaar zijn, was de kans dat we dolfijnen zouden zien nihil. Dus ik hoefde ook geen keuze te maken wel of niet zwemmen.
Nadat we de orka’s achter ons hadden gelaten ankerden we bij een eiland. De passagiers werden met een dinky afgezet, de bemanning zorgde voor de lunch. Het eiland heeft een uitzichtspunt dat door het beklimmen van een enkele tientallen trappen (puf, puf) te bereiken is, maar dan zie je ook wat. Aan de ene kant de groene eilanden van de Bay of Island (Ontdekkingsreizer Cook heeft deze naam gegeven vavwege de ontelbare eilanden die er liggen), aan de andere kant de onmetelijke Stille Oceaan. Het eiland waar wij waren afgezet was trouwens van vulkanische oorsprong, getuige het lavagesteente. Behalve van het uitzicht heb ik ook genoten van lichtgroene hangende korstmossen.
Op de terugweg ging het groot zeilen en
de fok erop, we schoten door het water. Een enkele vogel vertoonde zich, maar verder was de Bay of Island verstoken van beesten. Of het moeten de ‘reddingssloepen’ van het cruiseschip zijn gewwest, die als nijvere vissen steeds heen en weer voeren om de passagiers naar de wal te brengen. Als ik dat misplaatste gevaarte zie zit ik toch liever op zo’n catamaran! En andere stoorzender was de helicopter, die in 15-20 minuten voor wie dat wil en kan betalen de hele Bay of Island laat zien, maar daarbij wel met zijn hoge gezoem de rust en het vakantiegevoel van anderen verpest.
Gelukkig was het voor de rest rustig en had ik echt een vakantiegevoel, dobberend op het schip uitkijkend over blauwe zee, groene eilanden en een helblauwe lucht.