Onderdompeling in de geschiedenis

Gisteravond hebben we alles netjes ingepakt, want we kregen een andere kamer in deze geweldige B&B. En het is niet te geloven. Deze kamer is nog mooier en groter dan de eerste. Hetzelfde schitterende uitzicht, maar een luxere badkamer met een verleidelijk bad en een inloopdouche, een kitchenette en niet te vergeten een balkon. Daarbij is alles zo smaakvol ingericht dat ik met mijn slordige aard vanzelf netjes word. Jammer dat we hier morgen weggaan, aan de andere kant ook gelukkig, want van het overvloedige ontbijt kom je alleen maar aan. Als het zo door gaat kom ik als een wandelend tonnetje terug in Nederland.
Vandaag hebben we ons verdiept in het ontstaan van de natiestaat Nieuw-Zeeland. Vlak bij Pahia liggen de Waitangi Treaty Grounds, het stukje grond waar de Engelsen en een groot aantal chiefs van de Maori op 6 februari 1840 een overeenkomst hebben ondertekend die het ontstaan van Nieuw-Zeeland inluidde. Klein minpuntje: de Engelse tekst verschilde op essentiële onderdelen van de tekst in het Maori. (De tekst was vertaald door een Engelse zendeling, die Maori geleerd had) En dat bleek dat de Engelsen hun recht boven dat van de Maori stelden. Het belangrijkste verschil was het idee van grondeigendom. Volgens de Maori behoorde grond aan de stam en kon iedereen die gebruiken, volgens de Engelse was het particulier bezit. Ondanks dat Maori tot vandaag de dag claims leggen op onder meer delen van Nieuw-Zeeland zien alle bevolkingsgroepen Waitangi als de plaats waar hun land is geboren.
De Grounds houden het midden tussen een gedenkplaats, natuurwandeling, uitzichtpunt en museum. In een mooi ingerichte interactieve tentoonstelling, komen de standpunten van de Engelsen en de Maori uitgebreid aan bod en wordt ook ingezoomd op de huidige verhoudingen. Het terrein van vele ha groot omvat daarnaast het gerestaureerde huis van een van de eerste Engelse gouverneurs, een communityhal van de Maori, met kunstig houtsnijwerk en de grootste waka(kano) waar 80 man in kunnen roeien, ter wereld. Deze kano wordt elk jaar op 6 februari gebruikt. Wil je als particulier mee, dan moet je flink wat dollars op tafel leggen. Op een gigantisch grasveld met een fantastisch uitzicht over de Bay of Islands, blauw water, groen/bruine eilanden, witte bootjes en een grijzige lucht, troont een vlaggenmast met een Historische vlag, de Engelse vlag en hoog in top die van Nieuw-Zeeland. Her en der kun je op verklarende bordjes informatie vinden over de inheemse bomen en struiken op het terrein. Er groeit onder andere een boom die queen Elisabeth heeft gepland bij een bezoek van een uur aan Waitangi.
Nog meer historie bood Russel, dat vanaf Pahia met een kleine ferry te bereiken is. De bootjes schudden vervaarlijk hen en weer op het woeste water. Russel is de eerste hoofdstad van het land en was daarvoor bekend als the hell, vanwege het goddeloze leven van de bewoners. Het is nu een slaperig monumentaal stadje aan een schitterende baai. Mocht het een hel zijn dan komt dat de talloze toeristen die het stadje wekken. De oude mensen die er nu rondliepen of zich tegoed deden op een van de terrassen zag ik deden dat niet!
Wij, zuinig als we zijn, maar ook om andere redenen( zie boven) nuttigden een broodje op het gras langs het strand, de resten verdwenen in de snavels van de talloze meeuwen. Mooie vogels met rode poten, rode snavels, een zwarte staart, met een van achtere lichtgrijs en van voren wit verendek. Echt dankbaar waren ze niet, het was nog niet op of weg vlogen ze naar andere lekkere hapjes. De boot terug schommelde zo erg, dat we even dachten dat die om zou slaan, maar gelukkig kwamen we veilig in Pahia aan.