Wandelen op een vulkaan

Het was vroeg dag vandaag, om zes uur stonden we naast ons bed om de boot van half acht te halen. De boot die ons naar White Island zou brengen, een vulkaan eiland zo’n 45 km uit de kust van Whakatane. De motorcatamaran had er flink de vaart in, het woeste water spatte om onze oren. Voor zover we konden kijken strekte het donkere, golvende water van de Stille Oceaan zich uit. Het land raakte steeds verder buiten beeld.
Wij zaten lekker fris buiten, en dat was een goede keuze. Steeds meer mensen die warm binnen zaten, verschenen met witte papieren zakje bij ons op het dek. De boot schommelde zo erg dat even lopen betekende grijpen wat je grijpen kon anders ging je onderuit.
Net voordat de boot bij het eiland voor anker ging, ontvingen we een hele uitrusting: een zwemvest voor twintig meter op de dinky naar de kust, een bouwhelm voor rondvliegende stenen bij een mogelijke eruptie en een gasmasker tegen de zwaveldamp.
De dinky legde bij een soort verweerde pier aan, via een laddertje moest je omhoog klimmen, daarna over een paar rotsblokken klauteren en dan stond je op het zwarte strand, dat bezaaid was met rotsblokken. Je mocht alleen achter de gids aan verder lopen, omdat je anders mogelijk gevaar zou lopen. De gids had het over aardverschuivingen, zachte ondergrond en verbranding door de stoom.
Waar wij liepen groeide niets. In het begin van de vorige eeuw was er nog een zwavelfabriek, maar die is bij een uitbarsting vernield, wat rest zijn balken van douglassparren, enkele verroeste delen van machines en wat afbrokkelende stenen muren.
Interessanter was de wandeling over het eiland. Het en der kwam stoom uit de rotsspleten, warm water kabbelde in beekjes en felgele rotsen sloegen zwaveldamp uit. En dat alles gebed in zwarte stenen en bergen met kleurrijke lagen.
Hoogtepunt was wel de krater waar de damp vanaf sloeg. En waar enorme dampwolken uit de oever kwamen. De krater was sinds dit jaar gevuld met water. Het was trouwens een prima plek voor als je van iemand afwilde. Een klein duwtje, een onderdompeling in het water, en er was niets meer van je over, compleet opgelost in het zuur. De krater herbergde nog meer gevaren. Want wat zou er gebeuren als het water het dampgat in zou stromen, een eruptie? Niemand wist het. Gelukkig was het nog niet zover en konden we veilig lopen, maar wel op gepaste afstand van de rand.
Wij waren met enkele helicopterpassagiers, (wat maken die helicopters een klereherrie op het verdere zo stilte eiland, ze moesten ze verbieden!) de enige levende wezens op dat deel van het eiland. Elders nestelden nog duizenden vogels.
Terug op de boot kregen we een lunchbox en daar ging het weer in volle vaart over de oceaan. Lekker op het voordek genietend van de ruimte. Gelukkig ging het er minder heftig aan toe dan op de heenweg toen het voordek verboden terrein was.
In Whakatane zochten we onze auto weer op voor een korte rit naar Rotorua, waar we in het Ibishotel een schitterend uitzicht over het meer hebben.