Groene heuvels en lichtjes

Wat is Nieuw-Zeeland toch mooi. Vandaag zijn we van Rotarua naar Nieuw-Plymouth gereden in het uiterste westen. En, jullie vinden het vast saai worden, het landschap is prachtig. Dit keer overheersten de groene heuvels in allerlei vormen. Sommige leken op de bulten van een kameel, andere waren zo rond als een knikker, weer andere werden doorsneden door diepe dalen of waren deels begroeid met donkere bomen. Maar wat ze gemeen hadden was dat intense lichtgroen dat bijna oplichtte in de zon. Hele stukken leken onbewoond, op de koeien na, die het liefst het hoogste punt opzochten, alsof ook zij van het uitzicht wilden genieten.
En als je dan genoeg had van al dat groen klom de weg omhoog een dicht bosgebied in en konden we ons vergapen aan de Nieuw-Zeelandse bomen, waaronder het landmark, de meer dan manshoge varens.
Afdalend herwonnen de heuvels wederom het terrein. Ik zou niet weten waar in ons werelddeel deze fraai gevormde heuvels met hun donkere groene bomen meer te zien zijn. Het is minder aangeharkt dan Zwitserland, heuvelachtiger dan Denemarken, en kleinschaliger dan Zweden.
Toen de groene heuvels en bossen ons een beetje de keel uitkwamen, doemde de blauwe Tasmanzee op, al aangekondigd door een intens blauwe lucht. De witte golven contrasteren geweldig met de ruige bruingroene heuvels van het achterland. De enige bewoning op enkele boerderijen na was een dorp met een modern museum en arthouse en daar tegenover een afstands cafeetje waar je allerlei take a way maaltijden kon krijgen, een piepklein kerkje en de gebruikelijke WC.
Om onze lange rit wat te onderbreken daalden we af in de Waitomo Caves: kalksteengrotten met een bijzonderheid. In een ‘zaal’, die alleen per boot bereikbaar is leven duizenden gloeiwormen. Het plafond lijkt net een sterrenzee. Eerst liepen we door een donkere ruimte, daarna kwamen we in een zaal van 16 m hoog en wel veertig meter onder de grond om vervolgens in een bootje plaats te nemen om de gloeiwormen te bewonderen. In het licht blijken er allemaal slijmdraden aan het plafond te hangen. De gloeiwormen trekken met hun lichtje insecten aan die in die draden blijven hangen, gruwelijk, maar een mooi gezicht is het wel. Het keek net de Efteling, alleen kunnen de attracties daar toch niet op tegen die natuurfenomeen.