Mount Taranaki: De eenzame vulkaan

Soms moet je dingen doen die ver buiten je comfortzone liggen. Dat hebben we vandaag gedaan. Het begon heel rustig, beetje uitslapen, op ons gemak ontbijten, wat winkelen en naar het park. Niet zomaar een park, maar eentje met oude bomen, Nieuw-Zeelande varens, rodondendrons, een cricketveld en een reusachtig podium. En dat alles schoon met grasvelden als biljartlakens. Bijzonder was de varenkas, met daarin ook petunia’s en fuchia’s bloemen die bij ons gemeengoed zijn.
‘s Middags heb ik nog het museum voor moderne kunst bezocht. Het gebouw is prachtig, een geribbelde zilveren gevel zonder ramen. Ook van binnen ziet het er schitterend uit met ruime zalen. De hoeveelheid kunst valt tegen. Ik heb, geloof ik, maximaal 20 kunstwerken geteld, waarvan er drie met een afstandbediening op verzoek werden aangezet, zodat de beweging, het geluid en licht konden worden bewonderd. En vijf behoorden tot de videokunst. Ik vraag me alleen af waarom het in zulke musea altijd zo’n herrie moet zijn. Ik kijk liever in alle rust naar kunst, zonder allerlei doorelkaar klinkende heftige geluiden van de video’s.
Maar eigenlijk stond de hele dag in het teken van de vulkaan en dan van de wandeling die we zouden maken. In eerste instantie zouden we acht uur weg zijn en vier tot zes uur moeten klimmen. Gelukkig kwam onze gids gisteren langs en taxeerde ons als mensen die hooguit een vlakke ns-wandeling tot een goed einde weten te brengen. Hij had gelukkig nog korte wandelingen in de aanbieding. En ze gebeurde het dat we ons rond vijf uur in een busje hezen en een kwartier later verrukt uit het raam keken, Mount Taranaki, een levende vulkaan, vertoonde zich in al haar schoonheid, een volmaakte kegel met sneeuw op de top, zich eenzaam verheffend boven de vlakte.
Na een gemakkelijke oefenwandeling begon het echte werk, honderden ongelijke trappen en boomwortels voerden ons doorn een dicht subtropisch regenwoud en langs afgronden gestaag 300 meter omhoog. Tom is net een diesel, hij gaat maar door. En ik, jullie weten dat ik niet kan klimmen, ik hijgde als een stoompaard. Mijn korte benen hadden moeite met de soms hoge treden. En regelmatig moest ik even op adem komen. Maar ik kwam boven.
Onze begeleiders vertelden ook het een en ander over de berg en de natuur en hielden onze noden goed in de gaten. Na veel geklim en en hoge stappen bereikten we uiteindelijk een uitzichtspunt waar we de ondergaande zon op de berg konden zien schijnen. De top van Mount Taranaki liet zich nog even in al haar schoonheid zien, voordat de wolken haar verhulden. We hadden er lang genoeg mogen genieten.
Toch was dit niet voldoende, een korte wandeling bergop met weer allerlei ongelijke treden bracht ons bij een tweede uitzichtspunt, waar we niet alleen de berg konden zien maar ook de vlakte rondom haar. En er was een bankje.
Lang duurde de rust niet. We moesten nog naar beneden. Dat ging niet veel gemakkelijker, je moest goed opletten. De traptreden waren dan weer smal, dan weer hoog, dan weer laag en soms ongelijk door boomwortels. Op een gegeven moment was het zo donker dat we een hoofdlampje opmoesten om ons bij te lichten. Ik was blij dat ik de auto zag, maar had dit voor geen goud willen missen. Zo mooi, zo pure natuur, zulke fantastische bomen, en zulke vriendelijke gidsen. Ik zou iedereen die in Nieuw-Zeeland komt willen aanraden een wandeling over de flanken van Mount Taranaki te maken.