In de rij

Japanners staan graag in de rij, of doen voorkomen of ze dat niet erg vinden, daar ben ik nog niet uit. Ze wachten rustig hun beurt af voor de deuren van de metro, gaan op hun gemakje op volgorde zitten als het restaurant van hun keuze vol is, of staan uren om een begeerlijk drankje te bemachtigen. Wij hebben vandaag verscheidene keren hardhandig kennis gemaakt met dit fenomeen.
We wilden naar het Miho museum, even buiten Kyoto, metro en trein gingen heel snel. De bottleneck was de bus. Aangekomen bij het busstation van Ishiwara bleek daar een gigantische rij te staan. Allemaal bezoekers voor het museum. Wij sloten zoals dat hoort achteraan aan.
De eerste bus was al gauw helemaal vol. Denk maar niet dat er een tweede bus komt, nee ze rijden gewoon volgens de dienstregeling. En dat terwijl er een lege bus klaarstond. Een in het zwart geklede juffrouw met een indrukwekkende map, overlegde steeds met een in een blauw pak gestoken man over de rij. Zij riep bij elke bus die kwam no miho, no miho, dus iedereen schikte zich weer in zijn of haar lot.
Na ongeveer 20 minuten wachten verscheen er uit het niets een bus. Wij wisten een plaatsje te bemachtigen. Toen alle zitplaatsen vergeven waren, mocht niemand meer naar binnen, een enkeling lukte het door het cordon te komen. Zij stonden de hele reis. Een boze Japanse mevrouw was het niet eens met de gang van zake, maar ze mocht niet instappen.
De rit duurde de vijftig minuten. Eerst konden we genieten van de uiterste buitenwijken van Kyoto, daarna reden we langs een rivier waar roeiwedstrijden werden gehouden, rijstvelden en onooglijke dorpen. Tot slot lieten we de bebouwing achter ons en klommen via een smalle weg langs een rivier de bergen in.
De bus stopte bij een groot plein vanwaar een breed pad omzoomd door kersenbloesem naar een metalen tunnel leidde, die de bezoekers met een flauwe bocht onder de bergen bij een artistieke hangbrug bracht. Vandaar zag je de glazen dakconstructie opdoemen, een moderne vorm van een Japans dak. Binnengekomen keek je door enorme ramen uit op het omringende berglandschap.
De vloer en de wanden bestonden uit zandkleurige tegels. Rustgevend. Binnen in het museum stond ook een rij van ongeveer een uur. Alle Japanners kwamen voor de tentoonstelling van kostbaarheden uit de Ryoko-in een belangrijke zentempel. Belangrijkste stuk was een blauwe theekom (Yōhen Tenmoku Teabowl China, Southern Song dynasty, 12th-13th century; National Treasure) met zilveren rondjes en sterretjes binnenin. Er blijken ter wereld nog maar drie van deze kommen over te zijn. Maar voordat we die konden zien schuifelden we achter honderden Japanners aan.
Opvallend is hoe aandachtig iedereen naar het tentoongestelde kijkt. Nu waren er ook steeds maar enkele stukken te zien, die veilig achter glas stonden. Geen interactieve tentoonstelling, geen ellenlange teksten, geen computers, alle aandacht voor de kunst.
Naast de mooi ingerichte tentoonstelling konden we vooral kunstvoorwerpen uit het oude Griekenland, Egypte, China en klein-Azie bewonderen, alles zeer zorgvuldig en mooi tentoongesteld. Maar de grootste attractie waren toch wel het ruime, lichte gebouw zelf met dat schitterende uitzicht en de ingetogen bezoekers.
Terug met de bus was er geen sprake van dat we niet mochten staan in de bus. We stappen als laatste in en stonden op de treeplank. Als haringen in een ton reden we de bochtige weg naar beneden. Regelmatig stapten er zelfs nog mensen in. Een mevrouw werd zelfs niet goed.
De trein bracht ons uiteindelijk weer bij station Kyoto, waar we nog even hebben genoten van de bijzondere architectuur van dit gebouw. Een hele hoge hal met een ingenieus dak van ijzerwerk met een vernuftige halfronde overkapping.
Het station is zo hoog dat er vier enorme roltrappen voor nodig zijn om op het dak te komen. Vandaar heb je een mooi uitzicht over Kyoto. Via een luxe warenhuis daalden we af naar de ondergrondse, maar niet voordat we in de rij hebben gezeten voor een cappuccino, een kop thee en een taartje.