Tempel 51

Bij Koyasan start een ruim 1400 km lange pelgrimsroute langs 88 tempels. Een groot gedeelte van deze route loopt over het eiland Shikoku. In de hoofdstad Matsuyama doen de pelgrims acht tempels aan. De volgens velen mooiste tempel ( nr 51) van deze route, de Ishiteji bevindt zich ook in deze plaats. Het complex stamt uit 670 en is 700 jaar geleden gerestaureerd.
Je komt het complex binnen via een met bomen beschaduwd pad, waar ook enkele religieuze winkeltjes en een theehuis aanliggen. Met een stap over de drempel van een indrukwekkende houten poort met een krullend dak stap je een andere wereld binnen. Recht vooruit zie je de hoofdtempel met op de trap een scepter, het teken van Kobo Daishi, de monnik die Koyasan heeft gesticht. Rechts voor ontwaar je de pagode en daarachter nog kleinere gebouwen. Links staat de beltower, waar als iemand de klok beroerd sonore klanken uit komen. Helemaal rechts is een winkeltje in religieuze artikelen, waar de pelgrims hun stempel kunnen krijgen. Zij hebben daarvoor een heel boekwerk, met een tempel per pagina. De dame achter het loket zette wel vier stempels.
Veldbloemen in potten en vaasjes kleuren het aangeharkte binnenterrein, evenals vele dikke strengen met gekleurde kraanvogels. Borden met Japanse teksten schreeuwen je eveneens tegemoet. Toch is de sfeer sereen, mede doordat er regelmatig in het wit geklede pelgrims met hun staf met een belletje en rieten hoed op hun religieuze plicht doen.
Voor zover je het kan zien is de binnenkant van de diverse tempels rijk versierd, met boeddha op zijn troon, veel rijker dan de Shintotempels die we hebben gezien. Achter de hoofdtempel ligt een smalle donkere vochtige gang met honderden Boeddhabeelden, die uitkomt bij een 3D Mandela met een gouden koepel. Nog hoger op de berg waakt Kobo Daishi.
We spraken even met een hele oude pelgrim, die nog nauwelijks nog lopen. Hij liep elk jaar een stuk en was in 3 jaar tot deze tempel gekomen.
Ongeveer een kwartier lopen( vijf minuten met de bus) ligt de Dogo Onsen, het oudste onsen complex van Japan, dat al in de 6e eeuw werd gebruikt. Het gebouw, opgetrokken uit zwart hout met een mooi bewerkt dak, staat ongeveer naast de zilvergrijze hal van een bierbrouwerij. Het gebruikte bronwater schijnt heel heilzaam te zijn en ook geschikt voor het maken van bier.
Het gebied rond de onsen bestaat uit een houten station, waar de trams stoppen en twee straatje met louter souvenirwinkels en winkels met zoetwaren.
Het trammetje is trouwens een belevenis op zich. Er kunnen maximaal tien mensen zitten en hij tuft door de hele stad, zodat je daar een goed beeld van krijgt.
Japanse steden, dus ook Matsuyama, blinken niet uit in schoonheid. Ze maken, ondanks dat alles schoon is een rommelige indruk: een kleine winkel met achter zich een enorme flat, een historisch gebouw naast een fabriek, een tempel op een parkeergarage, smalle huizen met vier verdiepingen naast een enorme kantoorkolos of een parkeerterrein. En een rijstveldje of een akkertje met kool op elk braakliggend stukje.
Geen enkel gebouw is hetzelfde, ze zijn op de oude houten huizen na allemaal van gekleurd beton. De dikke elektriciteitskabels dwars over en langs de straten versterken het ongezellige beeld. Mooie tempel zijn ingebouwd, hun terrein gebruikt als parkeerplaats.
Wel heeft elke stad fraaie parken, soms hoog boven een kasteel en verhullen potten met bloeiende planten bij veel huizen het gebrek aan een tuin, want Japanners houden wel van planten!