Klimmen en klauteren over de Grote Muur

Soms moet je dingen doen die eigenlijk ver buiten je comfortzone liggen, gewoon omdat je het wilt. Vandaag was zo'n moment. Om half acht stond de chauffeur voor de deur om ons in twee uur, met nog twee andere Nederlandse hotelgasten, naar een onderontwikkeld stuk van de Grote Chinese Muur te brengen. De tocht was al een belevenis op zich. We reden minstens anderhalf uur door de bebouwing, variërend van straten met lage huizenblokken en winkeltjes tot uitzicht op enorme woontorens, ver buiten het centrum. Na het verlaten van de tolweg reden we een tuinbouwgebied binnen. Boomgaarden, maisvelden en akkers met bloemen wisselenden elkaar af. Naast de weg zagen we op gezette tijden handelaars met hoog opgestapeld fruit. Al gauw gingen we ook de bergen in. Alles, vrachtwagentjes, bussen, luxe auto's, scooters, fietsers en wandelaars rijdt op zo'n weg en elke snellere weggebruiker ziet altijd we een gaatje om de andere, tragere, te passeren. Op een gegeven moment zagen we een fietser ingeklemd tussen allerlei auto's bij een kruispunt. Niemand die haar voor liet. Vlak bij een stuwmeer was een stuk Muur, dat we konden beklimmen, hoewel er een groot bord stond niet voor publieke beklimming. We moesten 10 yuan betalen om door het water wadend de stuwdam over te mogen en nog eens 5 yuan om een hek door te gaan. Daar begon een rotsachtig pad dat naar een van de wachttorens leidde. Dat pad ging nog wel, het venijn zat hem bij de wachttoren, een taps toelopende ijzeren ladder leidde naar een gat in de muur. Margot liep zo naar boven. Ik ben niet zo lenig en vreesde het gat. Hoe kwam ik ooit naar binnen en ooit weer beneden. Na veel vijven en zessen en zonder rugzak heb ik het gewaagd en kon Margot me naar binnen trekken. De vraag is of de oude Chinees met stok, de kleine kinderen en de Chinese oma niet een gemakkelijker weg hadden gevonden? Wij in ieder geval niet. Want hoe die de ladder zijn afgekomen vermeldt het verhaal niet. Ze hebben in ieder geval niet overnacht op de muur.
Van uit de majestueuze wachttoren klommen we verder over verweerde trappen, gladde stenen, hobbelige stukken en soms door het groen naar een verderop gelegen bastion. Sommige stukken waren erg steil, elke slak had mij nog kunnen bijhouden, maar langzaam maar zeker klom ik omhoog. Steeds hadden we een prachtig uitzicht op de Muur ( een klein deel van de 3000 km) en verwonderden ons dat die op de kam van de berg is aangelegd. Na een uur klimmen in de hitte vonden we het welletjes en aanvaarden we de terugtocht. Minder vermoeiend maar vanwege de steilte niet minder eng. Wel steeds met dat mooie uitzicht, maar ik moest nog van de wachttoren naar beneden. Gelukkig kwamen de Nederlanders er aan en met vereende krachten klom ik door het gat weer de ladder af. Ik had een stukje muur bedongen. Maar was blij dat ik er zonder kleerscheuren vanaf ben gekomen.
Op de muur had ik wel kans gezien een enorme krekel te fotograferen, die een hoog snerpend geluid maakt dat zachter en harder wordt.
Op de terugweg hebben we nog een kort bezoek gebracht aan de tombe van keizer Zu, een indrukwekkend gebouw, met twee daken en een enorm standbeeld, gelegen in een heerlijk park en omzoomd met poorten en heiligdommen.
Na een korte break in het hotel gingen we op zoek naar de avondmarkt. Die moest ergens zijn in een zijstraat van de grote, luxe winkelstraat. Letterlijk iedereen is 's avonds op straat, de winkels zijn nog open en de reclames spatten je tegemoet. Er is zelfs een stuk verkeersluw. Na lang zoeken zagen we eindelijk de avondmarkt en drongen ons er doorheen. Het was er zo vol. En wat ze er allemaal te eten hadden zag er niet aanlokkelijk uit: glibberige inktvis, eendenkuikens, insecten, stomende limonade in allerlei kleuren, mais, en nog veel meer zaken die wij niet thuis konden brengen. Knap hoe die Chinezen al etend met stokjes uit een kommetje zonder knoeien door de menigte lopen. Na nog enkele dansgezelschappen bewonderd te hebben, togen we naar ons rustige hotel in een van de hutongs. Je waant je daar niet in de grote stad.