Spel van licht en donker

Het openbaar vervoer in Kyoto is geweldig. Met wat geduld, het is tenslotte een miljoenenstad, ben je met de trein, metro of bus, waar je moet zijn, al vergt het wel enig uitzoekwerk.
Zo wilden we vanmorgen naar Fushimi Inari. Dat vroeg om een ritje met de metro en een stukje met de trein. De metro was geen probleem, maar We zaten nog bijna in de verkeerde trein, in de rapid die in een keer door naar Nara racete in plaats van in de local, die op elk station stopte.
Ik denk dat er wel een paar duizend mensen in de trein zaten, allemaal op weg naar Fushimi Inari. Inari is de goddelijke beschermer van de oogst en in het bijzonder de rijst. Deze godheid wordt vergezeld door een vos, die je ook veelvuldig in het heiligdom tegenkomt.
Veel welgestelden komen hier hun dank betuigen, en dat doen ze onder meer door het oprichten van een Tori, een oranje vierkante poort. Er staan er ongeveer 30.000. Aan de voorkant glad, aan de achterkant staat de naam van het bedrijf.
Deze achterelkaar geplaatste poorten geven een mooi spel van licht en donker., zowel op de oranje pilaren als op de grond. Ik ben helemaal naar boven geklommen over uitgesleten trappen, langs beelden van vossen met rode slabbetjes om, lantarens, kleine altaartjes, winkeltjes met drinken, gelukspoppetjes, offerande en gewoon souvenirs, en steeds weer die oranje poorten en dat subtiele lichtspel.
Bij elk kruispunt haakten er mensen af. Daardoor kon ik zo maar een rij tori’s fotograferen waar er geen mensen op stonden. De top viel tegen na zoveel inspanning, iets lager had je wel een mooi uitzicht op Kyoto. Het gaat echt om de schitterende weg er naar toe, al moest ik soms even uitblazen, klimmen is nu eenmaal niet mijn ding!
De weg naar beneden vergde wel enige voorzichtigheid, de treden waren erg ongelijk, even niet opletten en je zou vallen en mogelijk een hele stapel mensen meenemen.
Wat me opvalt is de ingetogenheid van de Japanners. Niemand schreeuwt, niemand duwt, niemand rent, ze maken alleen elk moment een foto ( ik ook trouwens). Velen zijn weliswaar toeristen, maar iedereen bidt even bij een of meer heiligdommen of offert wat. Dat geeft ondanks de drukte een gewijde sfeer.
Nadat ik de laatste tori achter me had gelaten en Gerri weer had opgescharreld was het tijd voor de trein terug. Gelukkig niet zo vol als heen.
Bij station Kyoto bleek er een snelbus te rijden naar de Kinkakuji, de gouden tempel. Ik geloof dat we ruim veertig minuten in de bus hebben gezeten om bij dot heiligdom meteen weer in de drukte terecht te komen. Het was een komen en gaan van touringcars.
Hoewel het complex van deze zenboedistische tempel veel groter is komt iedereen voor het gouden paviljoen. Een pand met drie verdiepingen dat lijkt te zweven in het water. Het goud op de muren blonk in de zon, helaas was er teveel wind waardoor de weerschijn in het water niet goed zichtbaar was. In het water zijn kleine eilandjes aangelegd waarop een enkele boom of anderszins een Japanse tuin. De tempel zelf kon helaas niet bezocht worden, maar het gouden paviljoen maakte veel goed.
Terug naar het hotel namen we de bus. Pet ongeluk stapten we in de goede bus, die na ruim een half uur vlak bij ons hotel stopte.
Onze tijd in Kyoto hebben we afgesloten met een kort bezoek aan Gion, de geishawijk. Dit gedeelte bestaat uit de karakteristieke houten huizen met binnenplaatsen en maar een verdieping. ‘S avonds zijn de straten feeëriek verlicht met rode lantaarns. Nu herbergen de huizen vaak restaurants en (dure) bars. Soms zie je een geisha of een meiko ( leerling geisha) lopen. Wij hadden geluk. Er snelde er een op haar slippers naar haar afspraak!