Geen ijsje

Soms is het eten hier in Japan een avontuur. In de grote steden en toeristencentra hebben ze meestal we menukaarten in het Engels. In minder toeristische gebieden, zoals Matsuyama, gaat echt alles in het Japans.
Gisteravond belandden we in een onooglijk buurtcafé/restaurant. We werden getriggerd door de sushi waar ze buiten mee adverteerden. Er waren nog net twee plaatsen aan de bar vrij. De gasten aan de twee tafels hadden onjapans plezier en maakten echt herrie. Aan de bar zaten wat stamgasten te eten. Het bier vloeide rijkelijk.
De kaart was in het Japans, zelfs de prijs van de gerechten konden we niet lezen. Het zou me niet verbazen als we de eerste buitenlanders waren.
We kwamen voor de sushi en die werd voor onze neus gemaakt door de eigenaar. Verse vis: tonijn, garnaal, een soort makreel, rijst met een enorme omelet en sojasaus met behoorlijk wat wasabi. Voor 2000 yen, nog geen 16 euro hebben we heerlijk en voldoende gegeten.
Vlak bij ons hotel stond een enorme amusementshal. ‘Laten we daar ook eens kijken,’ zeiden we tegen elkaar. Bij binnenkomst leidde een brede trap naar boven. Rechts daarvan zagen we een ruimte in lichtblauw en roze met grijpautomaten, en andere onschuldige speelapparaten. Twee jongens raceten tegen elkaar in een nep auto, een meisje zat erachter verveeld op haar telefoon te kijken. Verder was het leeg.
Onder de trap was nog een deur. We deden hem open en stuitte op een muur van geluid. Ik denk dat wel honderd vrouwen en mannen gebiologeerd achter ontelbare slotmachines zaten. Het gerinkel, geschiet en ander onheilspellend geluid was niet van de lucht.
Ze speelden niet voor geld, maar voor fiches die je in kon wisselen voor cadeaus.
In een ander gedeelte werd onafgebroken naar kleine balletjes gestaard waar iets mee moest, maar het was geen flipperautomaat. Deze machines waren er ook in allerlei soorten en maten.
Ik snap niet dat je lang in zulk lawaai kan vertoeven. Wij zijn weggevlucht.
Gelukkig was het vanmorgen in de trein rustiger. Niemand zegt ooit een woord, of alleen op fluistertoon. Bellen mag alleen op het balkon. We moesten naar Yawatahama ongeveer een uur met de trein, voor de veerboot naar Beppu. Vlak bij onze plaats van bestemming hadden we een kort gesprek met drie Japanse heren, waaronder een pelgrim. De meest spraakzame noemde zo onze belangrijkste schilders op : Rembrandt, Rubens, van Gogh en Vermeer. Van de laatste deed hij het melkmeisje na.
Ik had me verheugd op de overtocht. Het was jammergenoeg bewolkt, zodat we weinig van de eilandrijke omgeving zagen, alleen maar grijze zee.
Wij hadden een stoel veroverd, maar het grootste deel van de boot bestaat uit Tatamimatten, waarop je kunt zitten of liggen. Er zijn zelfs Japanse slaapkamers met vier matjes.
In Beppu namen we de trein naar Yufuin, een oude diesel die een beetje deed denken aan de Oriënt-Express, met groen beklede stoelen en dito gordijnen in jaren dertig. De trein pufte door de bergen. Voor mij een van de mooiste ritten van deze vakantie, ook omdat je ongerepte berghellingen zag. Een unicum hier in Japan.
Het bleek dat de lijn dertig jaar bestond. Er kwam een juffrouw met een bord, waarmee ze ons op de foto zette, met ons eigen toestel. Later verscheen er een andere juffrouw met een ander bord, die precies het zelfde deed. Nu hebben we twee foto’s van ons zelf in de trein met een bord net niet voor onze kop.
Bijna op het einde presenteerde weer een andere dame een dienblad met ijsjes. Zij ging alle Japanse passagiers langs, maar ons liep ze straal voorbij. Ik had het geld al klaar liggen. We keken elkaar aan en proestten het uit.