De canyon of het grote niets

Nadat we van de schrik van onze tocht naar Fish River Lodge bekomen waren ( een avontuurlijke trip volgend het boekje) zagen we de volgende ochtend pas hoe mooi het was. Ons huisje stond aan de rand van de afgrond. We keken zo de diepte in en daar ontvouwde zich een fascinerend landschap in allerlei tinten bruin. Lichte bergen staken mooi af tegen geringde donkerder exemplaren. Ver weg in de diepte zag je de nog weer dieper uitgesneden meanders van de rivier. Op de hellingen hielden lichtgroene struikjes zich nauwelijks vast.
We hebben een wandeling van twee uur langs de rand gemaakt. Aan de ene kant strekte zich de woestijn uit, met hier en daar een kokerboom of een ander struikje. Aan de andere kant keken we mijlenver over de enorme canyon, die steeds van vorm veranderde. Aan het eind van de wandeling glinsterde het blauwe water. Zo nu en dan stak een nieuwsgierige eekhoorn zijn kopje boven de rand.
We konden deze wandeling ook maken omdat ze bij de lodge zo vriendelijk waren onze auto te halen.
Het plan was om aan het eind van de middag de andere kant een stukje op te lopen. Helaas kwam de regen toen met bakken uit de hemel en bliksemde en donderde dat het een lieve lust was. Wij zagen met angst en beven de regen naar beneden gutsen, zouden we nog wel kunnen vertrekken?
Op een gegeven moment scheen de zon aan de ene kant en was de bui aan de andere kant. Wat een schitterend licht scheen er op de bergen.
Vanmorgen was er helaas mist, zodat we niet van de beroemde zonsopgang konden genieten. Na het ontbijt vroegen we naar de conditie van de weg. Goed te berijden hoorden we, geen probleem. En dat was ook zo. De weg en het landschap die twee dagen geleden nog onze vijand waren strekten zich nu in al haar ruigheid voor ons uit. De weg was een beetje rammelig, met hier en daar mulle stukken waar het water had gestaan. Het landschap varieerde van bruin met lichtgroene vetplanten tot zeer stenig met een zwart soort steen, zo nu en dan onderbroken door stenige bergen met soms een boompje erop. We zijn zowel een steenbok als een spiesbok tegengekomen.
Helemaal geen water meer? Jawel we dachten een kortere weg te nemen. Eigenlijk de weg die we moesten nemen, en daar stonden we plotseling voor een onoverkomelijke plas, terug maar weer, terwijl het benzinepeil steeds verder terugliep en we wisten dat de dichtstbijzijnde pomp op minimaal 100 km lag. ( we konden toen we daar waren nog 27 km rijden!)
Toen we eenmaal op de geasfalteerde weg waren belandden we in het grote niets. Ruim 100 km Namibwoestijn, met soms Steenbergen, soms een boompje, zwarte rotsen en bruine en ook rode aarde. Vlak bij Aus leek het net of we te maken hadden met gezichtsbedrog. Voor ons uit ontvouwde zich een vlakte met roze zand, afgewisseld met zwart en rood, een schilderij van Monet is er niets bij. Ook zagen we enkele van de wilde paarden waar deze streek zo beroemd om is.
Ik had me heel wat voorgesteld van Aus, het is echter een slaperig dorp met een pomp annex dorpswinkel, een mooi gerestaureerd hotel, enkele vervallen huisjes en een spierwitte kerk. De plaatselijk bevolking soesde wat in de schaduw,
Na het eten( we werden bediend door een schattige stagiaire) gingen we naar onze lodge. Weer een huisje met uitzicht op de woestijn en een zwembad, waar ik dit verhaal schrijf.