Overal zand

Ik wist niet dat de woestijn zoveel verschillende vormen aan kan nemen. Rond Aus zie je redelijk veel lage merendeels stekelige struikjes en hier en daar een groene boom. Rotsachtige bergen domineren de omgeving. En als je heel goed kijkt, ontwaar je een glimp van een spiesbok of enkele van de befaamde wilde paarden. We spotten er een stuk of zes onderweg en nog eens zes bij een speciaal voor deze paarden aangelegde drinkplaats waar ze ook worden bijgevoerd. De paarden leven hier in het wild sinds de Eerste Wereldoorlog, toen ze bij een bombardement de benen hebben genomen en nooit meer gevangen zijn. Ze hebben zich aangepast aan het barre klimaat van de Namibwoestijn.
Verder westwaarts ( we wilden een bezoek brengen aan Kolemanskop en Luderitz, dat aan de Atlantische Oceaan ligt) verdween geleidelijk de beplanting en kreeg het okerachtige zand de overhand, met zo nu en dan roze zandstroken en bergen ertussen.
Op de terugweg keken we tegen wat we een fout schilderij zouden noemen: het okerachtig zand, bruine vage bergen en daarboven een intens lichtblauwe lucht en witte wolken. In het echt schitterend.
Hoe dichter we bij Luderitz kwamen hoe grijzer het zand en op 10 km voor die plaats ging de woestijn langzaam over in gele stuifduinen.
Ongeveer op die plaats hebben de Duitsers aan het begin van de vorige eeuw vlak bij hun diamantmijn een dorp gebouwd, dat van alle gemakken was voorzien: Kolemanskop. Het had een slachterij, een ijsfabriek!, een bakker, een school, een turnhal en een kegelbaan en natuurlijk grote huizen voor de bazen en barakken voor de arbeiders. Toen de mijn sloot was het ook met het dorp gedaan. Uit de grijze Duitse huizen en gebouwen werden de bruikbare delen gebruikt voor de huizen in Luderitz, vandalen deden de rest. Sinds de jaren tachtig is het dorp te bezichtigen. De huizen worden langzaam teruggeven aan de woestijn. In sommige ruïnes lag het zand al een meter hoog.
Het is een curieuze plaats, bestaande uit twee straten met het grote tweeverdiepingen hoge huis van de directeur boven op de heuvel.
Het woei er vreselijk, het zand schuurde langs onze benen en knarste tussen onze tanden. Hoe hebben de bewoners hier kunnen leven, de vrouwen in lange rokken. Ze waren volgens mij alleen maar bezig hun huizen zandvrij te houden.
Omdat de wind recht in ons gezicht blies en het lopen in het mulle zand ook geen pretje was, reden we na een klein uurtje weer verder. Over de weg naar Luderitz stoof het zand, de stofwolken ontnamen je het zicht. Het centrum heeft een aantal oude Duitse gebouwen, die met hun kleuren de plaats een schilderachtig uiterlijk gaven. De omringende townships staan vaak niet op de kaart. Het was nog zaterdagochtend toen we aankwamen en een drukte van belang. Toen we rond half drie weggingen was de hele stad uitgestorven.
Vanaf de zeer winderige camping, gelegen op een schiereiland had je een mooi gezicht op de haven. Het was trouwens nog een hele toer om de camping weer af te komen, verdwaald op nog geen hectare! We hebben wat gegeten aan de haven en toen de terugweg aanvaard. De eerste 30 km geselde het zand onze auto, later woei het minder en was het duinzand overgegaan in een wat vastere substantie.
Onze laatste stop was de benzinepomp in Aus, waar ze een echte winkel van Sinkel hebben: ze hebben spullen voor de auto, aspirines, koffie, een geldautomaat, kleren, luiers, fris en nog veel meer. De pompbediende belde zelfs de eigenaar voor ons op om open te gaan.
Naast het volgooien van de tank, hebben we ook de bandenspanning laten verlagen omdat dat gemakkelijker rijdt op de vele honderd kilometers grindweg die nu volgen.