Rammel de rammel

Ruim 400 km rijden stond er in het routeboekje. Normaal ben je dan als je om negen uur vertrekt meestal wel rond twee uur op je bestemming. Niet hier in Namibië. Ruim zeveneneenhalve uur hebben we gereden. Niet over gladde asfaltwegen, maar over rammelende grindwegen en dat op 10 km na de hele weg.
Na het ontbijt gingen we welgemoed op stap. Nog even naar Aus, waar we gisteravond in het Bahnhofhotel gegeten hebben. Caroline ik hoor het je nog zeggen, niet in het donker rijden, mama. Dat heb ik wel gedaan, zeggen en schrijven maximaal 5 km. Van Aus naar ons hotel!!
In Aus hebben we onze bandenspanning laten controleren en in de al eerder genoemde winkel van Sinkel geld gehaald en water.
Na het kleine stukje asfalt begon me toch een rammelweg. Gerri kon steeds met moeite het bandenspoor houden. We reden nog dwars door de kale zanderige Namibwoestijn. Pas na een uur of zo werd de weg een redelijk gladde grindweg en konden we op sommige stukken wel 80 km per uur rijden. Steeds bedacht op slechte stukken, richels en gaten.
Het landschap veranderde langzamerhand van woestijn met schaarse beplanting in een meer toendra-achtige omgeving. De weg werd beter en meer bomen en struiken stoffeerden de bruine aarde. Heel soms zagen we een boerderij. Vrij wonen heeft hier nog echt betekenis!
Na ruim 100 km bereikten we het eerste en enige dorp op onze tocht. Nu ja dorp, Hemminghausen was nog kleiner dan een buurtschap. Een straat van enkele tientallen meters, een benzinepomp, een hotel restaurant met een fantastische tuin en een van de leukste winkels die ik ooit gezien heb. Een soort Carrefour maar dan in een mini, mini, mini uitvoering. Je kon het zo gek niet bedenken of je kon het krijgen, fris, fruit, broodjes, schoenen, kleding, messen, pannen, stukjes sunlight, jam, pindakaas, smeerkaas, sardines in blik etc etc, het was enig en druk.
Na gewinkeld te hebben gingen we verder. Soms was het landschap wat eentonig, maar altijd kon je tot aan de horizon kijken, de hele lange rechte weg af.
Soms kruisten kale, afgeplatte bergen ons pad, of zagen we opeens een stukje rode rots. We gingen zelfs nog een pas over, met groenachtige bergen met aan de bovenkant een donkerbruine streep.
Vooral de laatste 100 km vertoonden de bergen zich in al hun glorie in hun bruine, roze, groene en lichtgrijze tooi. Helaas hadden deze joekels wel een vreselijke rammelweg als schouwburgzaal uitgekozen.
En wat dieren betreft viel het ook wat tegen: een paar kuddes onyxen, waaronder een gezin met een kleintje, twee struisvogels, enkele paarden, koeien en geiten en nog wat onbekend spul.
Opvallend zijn de enorme bouwwerken aan sommige bomen. Wat dat is weet ik niet.
Eindelijk bereikten we het Agama River Camp, waar we een huisje hebben met een dakterras en we bij het kleinste zwembad zitten dat ik ooit heb gezien, met drie mensen erin is het echt vol.