Uitzicht op zee

Hoewel niet verwacht, kent Nieuw-Zeeland ook minder mooie gedeelten. Het eerste stuk van onze tocht naar Wellington voldeed nog aan onze normen voor schoonheid. We reden door het vulkaanlandschap van Tongariro Nationaal Park met achter ons de besneeuwde berg en zo nu en dan voor ons het besneeuwde topje van Mt Taranaki, helemaal aan de westkust. Ook het zeer heuvelachtige, bijna onbewoonde grasland met diepe kloven en een snel stromende rivier, dat daar op volgde, kon ons zeer bekoren. Daarna werd het een vlakke streek, een beetje zoal Nederland, alleen wel zonder stadjes of huizen. De dorpen zijn over het algemeen saai, met als gunstige uitzondering Wanganui, dat een centrum heeft met gekleurde huizen met verschillende gevels.
Wel opvallend zo rijdend over het Noordereiland zijn de vele wegopbrekingen. Om de zoveel kilometer is het weer langzamer rijden. Vandaag was het vaak vanwege 'washout', een wegverzakking. Hele afstanden mag je niet harder dan 30 kilometer per uur.
Ons onderkomen is in tegenstelling tot het kasteel van de vorige dagen zeer sober, maar de kamer kijkt schitterend uit op de Tasman Zee.
De drukte in Wellington viel ons na dagen in de natuur vies tegen, vierbaans wegen en overal auto's. Verscheidene gebouwen waren gesloten omdat ze schade hadden opgelopen door de aardbeving. Echt een mooie stad is het op het eerste gezicht niet. Misschien ontdekken we morgen wat van haar schoonheid.